Το αποτέλεσμα ισούται με αγάπη

 

 

Το αποτέλεσμα ισούται με Αγάπη

 

Είδος:   Διήγημα

Συγγραφείς: Μίλτος Μόσχος, Ελένη Πετροπούλου

Αριθμός Σελίδων:   242

Εξώφυλλο:   Μαλακό εξώφυλλο

Διαστάσεις:   21 Χ 14

Εκδότης:    Mbooks ( moschosbooks.gr)

ISBN:   978-618-00-3995-5

Χρονολογία έκδοσης:   2022

Τίτλος:   Το αποτέλεσμα ισούται με αγάπη

Γλώσσα πρωτοτύπου:   Ελληνικά

 

Πληροφορίες:

Μια κοινή συγγραφική δουλειά στην οποία εκτίθενται οι σχέσεις μεταξύ άντρα και γυναίκας με βαθιά συγκρουσιακούς χαρακτήρες ο καθένας. Το περιβάλλον και τα γεγονότα που οι άνθρωποι δε μπορούν να δημιουργούν το σκηνικό για την αρχέγονη μάχη των δύο φύλων και η επιθυμία επιβολής του ενός επί του άλλου, φέρνουν τη νίκη σε μια ερωτική σχέση που θα κλονίσει τα πιστεύω τους και τις αντοχές τους. Με διαφορετικά όπλα ο καθένας.

Λόγω σύμπτωσης, λόγω συγκυρίας αλλά καθόλου λόγω τύχης, οι δυο ήρωες δένουν τις ζωές τους με το νήμα του έρωτα. Η μοίρα, όμως, παίζει συνεχώς παιχνίδια και τους αναγκάζει να επαναπροσδιορίσουν τα πάντα έξω και μέσα τους.

Η τελική μάχη είναι προ των πυλών και η αγάπη παλεύει με το μίσος, την αμφιβολία και τα απρόοπτα, όπως κάθε αληθινή ανθρώπινη σχέση.

Το αποτέλεσμα της σχέσης θα εκπλήξει και θα σπείρει στο μυαλό των ηρώων αλλά και του αναγνώστη βαθιά ερωτήματα για το μέγεθος, τη μορφή και την αξία του μοναδικού συναισθήματος που ονομάζεται αγάπη. Τελικά ποιο είναι το αποτέλεσμα; Και ποια είναι η κινητήριος δύναμη; Αγάπη ή ψυχρή βούληση;

 

Βιογραφικά συγγραφέων:

Ο Μίλτος Μόσχος γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε Ηλεκτρονικός. Ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία από τα γυμνασιακά του χρόνια. Διατηρεί την ιστοσελίδα: https://moschosbooks.gr και το web radio https://moschosbooks.gr/web-radio-mbooks/ αμφότερα με Λογοτεχνικό περιεχόμενο.

Συνεργάζεται με τον ραδιοφωνικό σταθμό “Melodia” της Αδελαΐδας στην Αυστραλία μεταδίδοντας Podcast με κείμενά του.  Δημοσιεύει χρονογραφήματα σε ειδησεογραφικά  Portals και ιστοσελίδες.

 

Η Ελένη Πετροπούλου γεννήθηκε μια μέρα στην Αθήνα. Σπούδασε νηπιαγωγός. Είναι ακόμη εμψυχώτρια και εκπαιδεύτρια ρομποτικής και δίδαξε σε σχολεία της Ελλάδας και του εξωτερικού. Άρχισε να γράφει από τα παιδικά της χρόνια, κυρίως ποιήματα, ενώ αργότερα η μεγάλη αγάπη της για τα παιδιά την οδήγησε στη συγγραφή παιδικών παραμυθιών. Το πάθος της είναι να αφηγείται τα ταξίδια της στο κόσμο της φαντασίας σε μικρά και μεγάλα παιδιά.

Η ιστοσελίδα της είναι: gemoleni.blogspot.com

Για την απόκτηση του επικοινωνείστε μαζί μας.

 

 

Αναγνώριση

 

  Κι απόψε στο καμαρίνι, κάθομαι μπροστά στο μεγάλο καθρέφτη και προσπαθώ να απλώσω τα χρώματα στο πρόσωπο μου. Κάθε φορά κι ένας άλλος. Κοιτάζω το είδωλο στο γυαλί. Που είσαι; ρωτάω κι απόψε. Μα όπως κάθε φορά απάντηση δε παίρνω. Στέκεται εκεί, ανοιγοκλείνει το στόμα, όμως δεν ακούγεται φωνή. Δε χρειάζεται κιόλας. Γνωριζόμαστε μια ολόκληρη ζωή. Ξέρει όλες τις ενδόμυχες σκέψεις μου. Έχει αισθανθεί κάθε στιγμή της ζωής μου. Κι όμως αυτή η μόνιμη αίσθηση ότι αυτό τον άλλο δε θα τον μάθω ποτέ με τρομάζει. Κι ύστερα εσύ.

  Θυμάμαι να σε ψάχνω από πάντα. Πάνω σε ένα καράβι κοιτούσα τα κύματα και τα ρωτούσα μήπως σε είδαν.  Κι άλλοτε πάλι σα παιδί γυρνούσα τη χρωματιστή μου σβούρα και σε γύρευα στους κύκλους που διέγραφε. Κάθε κύκλος και μια ζωή. Κάθε χρώμα και μια στιγμή Πως σε λένε; Δεν έμαθα ποτέ ή μου το πες και το ξέχασα; Μια σβούρα. Μια στροφή κι όλα αλλάζουν. Πότε Οθέλος, πότε Ρωμαίος και πότε Ληρ. Ανάλογα με τις ανάγκες κάθε φορά κι ένας ρόλος στο σανίδι, ένας ρόλος και στην πραγματικότητα. Μα δεν αρκεί ποτέ μόνο ένας. Τα μάτια μου καρφωμένα ακόμη στο πρόσωπο που με κοιτά στην άλλη μεριά του καθρέφτη και το πινέλο στέκει μετέωρο στο χέρι μου.

  Ψάχνω ταραγμένος από τις αναμνήσεις την τσέπη του μαύρου παλτού μου. Είναι εκεί. Ευτυχώς. Δε θέλω να ξέρω τι θα έκανα αν το έχανα. Το βότσαλο μας. Θυμάσαι; Εσύ μου το έδωσες. Μια τόση δα λευκή πετρούλα. Για άλλους συνηθισμένη και ανούσια. Για μένα όλος ο κόσμος. Εσύ. Σα τη ζωή σε μέγεθος, με το χρώμα της ελπίδας και τις άκρες στρογγυλές από τα χτυπήματα που της έδωσε το κύμα καθώς έσκαγε πάνω της. Κι εκείνη λάμπει στο φως παρά το χρόνο που κουβαλάει. Αμίλητη κι αυτή όπως κι εσύ. Κι όμως η όψη της τα μαρτυράει όλα. Ενθύμιο μικρό. Πολύτιμο. Πάντα τη κουβαλώ μαζί. Πολλοί με ρώτησαν γιατί. Ποτέ δε το εξήγησα. Δε θα καταλάβαινε κανείς. Κι ο καθένας έβγαζε τα δικά του συμπεράσματα. Για γούρι είπαν κάποιοι, παραξενιά άκουσα από άλλους. Αναλώσιμες σκέψεις από ανθρώπους που πέρασαν μα δε στάθηκαν στ’ αλήθεια. Μόνο εσύ κι εγώ. Και ένα κίτρινο γράμμα που δε στάλθηκε ποτέ να περιμένει στο συρτάρι.

   Τελειώνω με το βάψιμο στα μάτια. Κοιτάζω μια τελευταία φορά ίσια μπροστά και σηκώνομαι από τη καρέκλα. Προχωρώ με βήμα αργό παρά το χρόνο που κυλά και το φροντιστή που μου κάνει νόημα να βιαστώ. Εγώ θα επιμένω. Πατώ το πόδι μου στο σανιδένιο πάτωμα που τρίζει. Παίρνω θάρρος και βγαίνω  στο κόσμο. Ποτέ δε κοιτώ ποιος κάθεται από κάτω. Μπορεί να είναι μιλιούνια δίπλα μου μα εγώ τόσο μόνος. Όχι πάντα. Ίσως ποτέ αληθινά. Δεν έχει σημασία. Παλιότερα έψαχνα στα πρόσωπα να βρω κι εσένα. Με κοίταζαν με θαυμασμό, θυμό κι αγάπη. Η αναγνώριση όμως δεν ήταν εκεί. Τι με έπιασε απόψε, δε ξέρω. Δεν έχει σημασία. Πάω και στέκομαι στη μέση της σκηνής. Ανεβάζω τα μάτια ψηλά. Παίρνω ανάσα και φωνάζω. «Ποιος είσαι; Πώς σε λένε; Πες μου μονάχα το όνομα σου». Και τότε έγινε κάτι μαγικό. Μου μίλησες για πρώτη φορά. Κανείς δε σ’ άκουσε κι ας ούρλιαζες μέσα μου. Δυο λέξεις. Δυο τόσες δα λεξούλες. Είμαι εσύ.

Ελένη Πετροπούλου

πηγή εικόνας:http://clipart-library.com/clipart/364449.htm

Ένα ξεχωριστό μουστάκι

Μια ιστορία για ένα μικρό μουστάκι με μεγάλα όνειρα που καμιά φορά μπορεί να βγουν αληθινά αρκεί να τα πιστέψουμε.

Μια ιστορία που εμπνεύστηκε με φαντασία ο μικρός Ίων, υλοποιήθηκε με πολύ αγάπη απο την Ελένη Πετροπούλου και έντυσε με τη φωνή του ο Μίλτος Μόσχος.

Μπορείτε να ακούσετε το παραμύθι εδώ:

https://drive.google.com/drive/u/0/folders/1PHGp5AGxWeaoMxlMncd3oNWgpZptfqqK 

ή

https://soundcloud.com/user-10621195/obfd6zdehnde

Πηγή εικόνας https://gr.pinterest.com/pin/419679259018761917/

Βιβλιοπαρουσίαση και δωρεάν δραστηριότητες: Ένα χαμόγελο για τη Χαρά

Αυτή είναι η ιστορία της πριγκίπισσας Χαράς, που 

δυστυχώς κάθε άλλο παρά χαρούµενη είναι. 

Ενώ έχει όλα όσα θα επιθυµούσε κάθε παιδί, 

εκείνη είναι θλιµµένη.

 Ο βασιλιάς για να την ευθυµήσει 

συµβουλεύεται διάφορους ανθρώπους.  

Θα καταφέρει άραγε κάποιος να εµφανίσει στο 

πρόσωπο της πριγκίπισσας ένα χαµόγελο;

Η ιστορία µπορεί να χρησιµοποιηθεί από εκπαιδευτικούς και γονείς για:

…την εκµάθηση των αντίθετων εννοιών

…ως εργαλείο θεατρικής και µουσικής αγωγής

… για την αναζήτηση και κατανόηση των συναισθηµάτων των παιδιών

…ως έναυσµα για την ανάπτυξη συζήτησης πάνω σε κοινωνικά θέµατα

… τον εµπλουτισµό του λεξιλογίου

…για την απόλαυση της αφήγησης.

Διαδραστική αφίσα

Πατώντας τον παρακάτω σύνδεσμο μπορείτε να κατεβάσετε εντελώς δωρεάν τις επιπλέον δραστηριότητες που συνοδεύουν το παραμύθι.

👇

https://drive.google.com/file/d/1C-xZEtKAFgBT_uq6Q_1c2MsyEg4eMIoQ/view?usp=sharing

παιχνίδι μνήμης : 

https://drive.google.com/drive/u/0/my-drive

doryforos europa: Συζήτηση με την Ελένη Πετροπούλου, συγγραφέα του παραμυθιού " Ένα χαμόγελο για τη Χαρά"

https://doryforos-europa.blogspot.com/2020/10/blog-post_30.html

Σάββατο, 24 Οκτωβρίου 2020

Συζήτηση με την Ελένη Πετροπούλου, συγγραφέα του παιδικού παραμυθιού "Ένα χαμόγελο για τη Χαρά"

Στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας του «Δορυφόρου» να προβάλει τις συλλογικές και προσωπικές πρωτοβουλίες των Ελλήνων της ευρύτερης περιοχής του Μονάχου, έχουμε τη μεγάλη χαρά να φιλοξενούμε σήμερα την Λένα Πετροπούλου, η οποία τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στο Μόναχο.                       

Αφορμή της κουβέντας μας είναι το πρώτο της παραμύθι για παιδιά, «Ένα χαμόγελο για τη Χαρά» που κυκλοφόρησε μόλις τις τελευταίες μέρες.

 1. Αγαπητή κυρία Πετροπούλου ποιοι είναι οι λόγοι που σας οδήγησαν  στο Μόναχο πριν τρία χρόνια;

Καταρχήν, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τη φιλοξενία σας στο Δορυφόρο, που αποτελεί για όλους εμάς που μένουμε στο Μόναχο σημαντική πηγή πληροφόρησης.

Όταν αποφάσισα να ακολουθήσω τα όνειρα μου, είδα το Μόναχο σαν τον ιδανικό τόπο για να ξεκινήσω μια νέα ζωή. Είναι μία ασφαλής, καθαρή και πολυπολιτισμική πόλη. Ιδιαίτερα όσον αφορά το επάγγελμα μου, ως νηπιαγωγός,  ήταν για μένα μια ευκαιρία να εργαστώ εδώ πάνω σε μία διαφορετική φιλοσοφία μάθησης, με εργαλεία που ήρθαν να συμπληρώσουν την προϋπάρχουσα γνώση και την εμπειρία μου.

2. Να υποθέσουμε ότι προσαρμοστήκατε πολύ εύκολα και γι’ αυτό μπορέσατε σχετικά γρήγορα να εργαστείτε ως νηπιαγωγός σε δημοτικό νηπιαγωγείο της πόλης μας; Ποιες ήταν οι  δυσκολίες ένταξης στο νέο κοινωνικό περιβάλλον;

«Κάθε αρχή και δύσκολη», λέει ο λαός μας. Και εγώ δεν αποτέλεσα εξαίρεση. Στην αρχή, όλα φαίνονται απροσπέλαστα, νιώθεις σα παιδί που πηγαίνει για πρώτη φορά σχολείο.

Για κάθε άνθρωπο που ενήλικας φθάνει σε μια νέα χώρα υπάρχουν κάποιες δυσκολίες, όπως η γλώσσα, η εύρεση εργασίας, η επαφή με τις δημόσιες υπηρεσίες, η ένταξη στο κοινωνικό σύνολο καθώς είναι και νιώθει ξένος μεταξύ ξένων κ.ο.κ. 

   Όμως, η καλή διάθεση,  και οι φιλόξενοι άνθρωποι που γνώρισα εδώ, που πλέον λογίζονται στην καρδιά μου σαν μέλη της οικογένειας μου, βοήθησαν να προσπελαστούν όλες οι τροχοπέδες της ένταξης μου στην νέα πραγματικότητα. 

 Όσον αφορά την εργασία μου, ο κλάδος μας εδώ στο Μόναχο και στην ευρύτερη περιοχή της Βαυαρίας όπως πληροφορούμαστε από το Δήμο, έχει ελλείψεις. Ως εκ τούτου, η εύρεση εργασίας στον τομέα μου ήταν άμεση, γεγονός που βάζει τη ζωή γρήγορα στην κανονικότητα και διώχνει κάθε υπόλοιπο φόβου για τον άγνωστο νέο κόσμο.

3. Άλλαξε καθόλου η πρώτη εικόνα που αποκομίσατε από τον Ελληνισμό του Μονάχου και πώς την αξιολογείτε;

Όλοι οι Έλληνες ως λαός έχουμε μοναδικά κοινά χαρακτηριστικά όπου και αν κατοικούμε στο πλανήτη. Αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να νιώθουμε οικεία ο ένας με τον άλλο πολύ γρήγορα. Στη Βαυαρία και ιδιαίτερα στο Μόναχο ο ελληνισμός είναι διάχυτος και αρκετά ενεργός σε όλους τους τομείς της ζωής της πόλης, γεγονός που χαίρει το θαυμασμό και της υπόλοιπης κοινότητας γερμανόφωνης και μη. Οι ελληνικοί πολιτιστικοί και επιστημονικοί σύλλογοι του Μονάχου προάγουν αποτελεσματικά την ελληνική κουλτούρα συγκεντρώνοντας μεγάλη μερίδα του πληθυσμού. Είναι αξιοθαύμαστη η παρουσία των Ελλήνων και η αρωγή τους τόσο εντός όσο και εκτός πόλης σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής.

4. Η δουλειά σας έχει να κάνει με μικρά παιδάκια και υποθέτουμε ότι αυτό ήταν κίνητρο και πρόκληση μαζί να γράψετε ένα βιβλίο για παιδιά. Μιλήστε μας λίγο γι’ αυτό. Ήταν μέσα στα πλάνα σας η συγγραφή ή προέκυψε μέσα από ένα γεγονός η ανάγκη να γράψετε ένα παραμύθι. Ένα χαμόγελο για τη Χαρά, λοιπόν, και μάλιστα η Χαρά είναι μια   πριγκίπισσα θλιμμένη παρά το βασιλικό περιβάλλον που ζει; 

Για μένα η συγγραφή είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, καθώς αποτυπώνω στο χαρτί από την ηλικία των εννέα ετών περίπου όλες τις σκέψεις και τα όνειρα μου, δημιουργώντας με τη φαντασία μου κόσμους μαγικούς. Τώρα ήρθε η κατάλληλη στιγμή να μοιραστώ αυτούς τους κόσμους με τα παιδιά που τόσο αγαπώ και που αποτελούν για μένα ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης. Ωστόσο, όταν γράφει κανείς για παιδικό κοινό, κρίνεται απαραίτητο να αφουγκράζεται τις ανάγκες της ηλικίας για την οποία γράφει καθώς και τις αξίες και ιδέες που θέλει να μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά. Πάνω από όλα, ένα παιδικό βιβλίο πρέπει να είναι σε θέση  να παρακινεί τα παιδιά να ονειρεύονται και να εξάπτει τη φαντασία τους. Αυτό προσπάθησα να κάνω κι εγώ με το βιβλίο μου. « Ένα χαμόγελο για τη Χαρά», καθώς ένα όνομα δε συνοδεύεται απαραίτητα και από την ιδιότητα που το χαρακτηρίζει. Συγκεκριμένα, στο παραμύθι μου, η πριγκίπισσα Χαρά έχει όλα όσα εμείς οι ενήλικες εικάζουμε ότι χρειάζεται ένα παιδί. Παρόλα αυτά της λείπει το συναίσθημα της χαράς, το πιο βασικό συστατικό της ζωής μας. Πολλοί επαγγελματίες θα παρελάσουν με τη σειρά στο παλάτι, προκειμένου να εμφανίσουν το πολυπόθητο χαμόγελο στο πρόσωπο της πριγκίπισσας. Όταν όλες οι προσπάθειες θα αποβούν άκαρπες, τότε ο βασιλιάς και μαζί του οι μικροί αναγνώστες καλούνται να αναλογιστούν που πραγματικά πρέπει να αναζητήσουμε τη χαρά στη ζωή μας. Γίνεται μια εσωτερική αναζήτηση για τις αξίες της ζωής, αλλά παράλληλα επιτρέπει στα παιδιά να ανακαλύψουν την αξία του αυτοσκοπού.

5. Τελικά τι μας κάνει ευτυχισμένους, και κυρίως τι πρέπει να προσέξουμε για να είναι το παιδί μας ευτυχισμένο;

Στο μυαλό του καθένα από εμάς την ευτυχία αντιπροσωπεύει ένα διαφορετικό σύνολο πραγμάτων, όπως υγεία, επαγγελματική επιτυχία, οικογενειακή γαλήνη, πλούτος κλπ. Πιστεύω ότι η πραγματική ευτυχία για όλους μας και ιδιαίτερα για ένα παιδί πρέπει να αναζητείται στα απλά καθημερινά αγαθά, όπως η φροντίδα, η αγάπη, η ελεύθερη έκφραση των συναισθημάτων και των επιθυμιών, η συναναστροφή με άλλα άτομα.

6. Αρκούν μόνο οι πολλές και ακριβές υλικές παροχές προς στα παιδιά μας για να δούμε τη χαρά στο πρόσωπό τους; Υπάρχει κάποια μαγική συνταγή που να εξασφαλίζει τη χαρά σε ένα παιδί; Σίγουρα εσείς ξέρετε καλύτερα αφού έχετε συνεχή τριβή και σχέση με μικρά παιδάκια αλλά είστε και εσείς που δώσατε «χαρά» στην πριγκίπισσα σας.

Είναι ουτοπικό να πιστεύουμε ότι υπάρχει μαγική συνταγή που να εξασφαλίζει στο ελάχιστο τη Χαρά. Σας διαβεβαιώ, ωστόσο, από την πολυετή παρατήρηση των παιδιών, ότι τις περισσότερες φορές που είδα να ανθίζει αληθινό χαμόγελο χαράς στα πρόσωπα τους δεν ήταν απόρροια κανενός υλικού αγαθού. Τα παιδιά χρειάζονται το χρόνο μας και την έκφραση της αληθινής αγάπης μας γι’ αυτά. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι η κάλυψη των αναγκών τους σε υλικές παροχές, είναι απαραίτητη και τα ικανοποιεί. Όμως, μόνο αυτό δε φτάνει, καθώς στερείται ενός βασικού συστατικού, που είναι η παρουσία μας στη ζωή τους.

7.  Ποια πρέπει να είναι τα κριτήρια μας ως γονείς όταν θέλουμε να επιλέξουμε ένα παιδικό βιβλίο; Υπάρχει κάποιος κανόνας; Πρέπει να εξυπηρετεί κάποιους σκοπούς ένα παραμύθι για μικρά παιδιά και αν ναι ποιοι είναι αυτοί. Σίγουρα μέσα στο μεγάλο σωρό των παιδικών βιβλίων υπάρχουν και  σκουπίδια και διαμαντάκια. Τι πρέπει να κάνουμε για να ξεχωρίσουμε τα διαμαντάκια και να τα δώσουμε στα παιδιά μας;

Κάθε βιβλίο έχει να προσφέρει κάτι, αρκεί να βρεθεί στα χέρια του κατάλληλου αναγνώστη που το έχει ανάγκη. 

Είναι μια όμορφη διαδικασία να επιλέγουμε βιβλία για τα παιδιά μας, μαζί με τα παιδιά σε ένα βιβλιοπωλείο. Έτσι, θα έχουν την ευκαιρία τα ίδια τα παιδιά να έρθουν σε επαφή με πληθώρα διαφορετικών βιβλίων και να επιλέξουν εκείνα που ανταποκρίνονται στα ενδιαφέροντα τους και που τους κίνησαν τη περιέργεια. Ακόμη, είναι πολύ πιθανό να ανακαλύψουν βιβλία που θα τους παρουσιάσουν καινούργιους κόσμους που προηγουμένως δε γνώριζαν. 

Πρέπει, ωστόσο να είμαστε προσεκτικοί ως γονείς, ώστε τα βιβλία να απευθύνονται στην εκάστοτε ηλικία και τις δυνατότητες των παιδιών, ώστε να ενθαρρύνουν την αναζήτηση στη γνώση και την απόλαυση της αφήγησης. Διαφορετικά, το αποτέλεσμα θα είναι αποτρεπτικό για την ενασχόληση των παιδιών με τη λογοτεχνία.

8. Κυρία Πετροπούλου, γράφετε στα ελληνικά. Πιστεύετε ότι είναι σημαντικό για  τα Ελληνόπουλα που μεγαλώνουν σε ένα δίγλωσσο και πολυπολιτισμικό περιβάλλον να ακούνε παραμύθια στην μητρική τους γλώσσα, τα βοηθά στην κοινωνικοποίηση τους περισσότερο από ότι αν άκουγαν μόνο λ.χ. γερμανικά παραμύθια;

Ναι, είναι σημαντικό τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον, να έρχονται σε επαφή και με την μητρική τους γλώσσα σε προφορικό και γραπτό λόγο. Κατά αυτό το τρόπο ενισχύεται η προσωπική τους ταυτότητα αποκτώντας ένα αίσθημα πληρότητας που τους επιτρέπει να αναπτύξουν την προσωπικότητα τους ως ισάξιο μέλος του κοινωνικού συνόλου. 

  Στα πλαίσια της πολυπολιτισμικής εκπαίδευσης μου δόθηκε στο παρελθόν η δυνατότητα να φέρω στην τάξη μου βιβλία σε τρεις διαφορετικές γλώσσες, ελληνικά, αγγλικά και γερμανικά. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό, καθώς και τα ελληνόπουλα αλλά και τα γερμανόφωνα παιδιά απόλαυσαν εξίσου τα βιβλία, ανεξαρτήτως γλώσσας. Επιπλέον, αποτέλεσαν έναυσμα για εποικοδομητικές συζητήσεις και περαιτέρω δραστηριότητες που ένωσαν την ομάδα. Γεγονός που δείχνει ότι η γλώσσα δεν αποτελεί πρόβλημα αλλά ευκαιρία.

9. Ποια είναι τα συγγραφικά σας σχέδια για το μέλλον και από πού μπορεί κάποιος να προμηθευτεί το βιβλίο σας;

Με το παραμύθι «Ένα χαμόγελο για τη Χαρά» έχω κάνει το πρώτο βήμα ενός δημιουργικού ταξιδιού στη συγγραφή ιστοριών που απευθύνονται σε παιδιά και όχι μόνο. Αυτή τη στιγμή το δεύτερο παραμύθι μου αρχίζει να παίρνει μορφή στο χαρτί.

Προς το παρόν το «Ένα χαμόγελο για τη Χαρά» μπορείτε να το αναζητήσετε στην σελίδα του εκδοτικού οίκου iwrite στον οποίο ανήκει, σε βιβλιοπωλεία με ελληνικά βιβλία και όποιος αντιμετωπίσει τυχόν δυσκολίες στην εύρεσή του μπορεί να επικοινωνήσει απευθείας μαζί μου. Σε κάθε περίπτωση θα χαρώ να ακούσω τις σκέψεις κάθε αναγνώστη για το βιβλίο μου, καθώς και ιδέες, απόψεις και προτάσεις. 

10. Κλείνοντας θα θέλαμε να ακούσουμε από σας αν έχουμε και εμείς οι ενήλικες την ανάγκη ενός παραμυθιού, ή αν τα παραμύθια απευθύνονται μόνο σε παιδιά. Η ζωή παρά την αλματώδη εξέλιξη της τεχνολογίας και την πρόσβαση σε περισσότερα αγαθά, παραμένει δύσκολη. Η πανδημία μας φοβίζει και μας κλείνει μόνους στα σπίτια μας. Πρέπει να διαβάζουμε και εμείς παραμύθια ή για να το θέσουμε αλλιώς υπάρχουν παραμύθια για ενήλικες; 

Σήμερα παρά ποτέ κρίνεται απαραίτητο να αναζητούμε κι εμείς ως ενήλικες την παρέα των παραμυθιών για να ισορροπήσουμε τις δυσκολίες της σύγχρονης ζωής. Άλλωστε, δε θεωρώ ότι παύουμε ποτέ να είμαστε παιδιά. Απλά, καμιά φορά στη δίνη της καθημερινότητας το λησμονούμε. Τα παραμύθια μπορούν να αποτελέσουν μια πηγή συναισθηματικής αναζωογόνησης και πνευματικής εξέλιξης. Προτείνω να τα εμπιστευθούμε κι εκείνα θα μας δείξουν είτε φωτεινούς δρόμους  μέσα στη σκληρή πραγματικότητα είτε καινούργιων ευκαιριών στη ζωή μας. Ιδιαίτερα, σε εποχές όπως η σημερινή, που η πανδημία μας έχει φέρει αντιμέτωπους με τους φόβους και τη μοναξιά, τα παραμύθια είναι ο μόνος αέρας που δε χρειάζεται να καλύψουμε με τη μάσκα. Κάθε παραμύθι είναι μια ιστορία και κάθε ιστορία έχει κάτι να μας προσφέρει, τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Απλά, αγαπήστε τα.

 Καλοτάξιδο το βιβλίο σας και ευχόμαστε η χαρά να μην λείπει από κανένα παιδικό προσωπάκι.

περιληπτική ιστορία Λεονταρίου

ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΟΥ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΜΠΡΟ ΣΠΗΛΙΟΠΟΥΛΟ

Συγγραφή και Επιμέλεια: Πετροπούλου Ελένη

      Η ονομασία του χωριού έχει τις ρίζες της αρκετά παλιά. Υπάρχουν αρκετές εκδοχές για την προέλευση του. Σύμφωνα με μια από αυτές, προήλθε από την οικογένεια των Λεονταριτών, οικογένεια στην οποία ανήκε και ένας από τους στρατηγούς του Βυζαντίου.  Κατά τα παλαιότερα χρόνια, όμως, το χωριό αναφερόταν σε διάφορες πηγές και ως  « Λέων».

      Το χωριό αποτέλεσε σημαντικό κέντρο αντίστασης εναντίον των εχθρικών λαών τόσο τον 13^ο αιώνα κατά των Φράγκων όσο και μετέπειτα τον 14^ο αιώνα κατά των Τούρκων , οι οποίοι κατέστρεψαν τα τείχη του κάστρου του σε μεγάλο βαθμό.

   

  Το επιβλητικό μεσαιωνικό φρούριο, από το οποίο σώζονται υπολείμματα των τειχών του, οι παλαιοί βυζαντινοί ναοί και ιδιαίτερα ο ναός των Αγίων Αποστόλων που χτίστηκε περί τον 14^ο αιώνα μαρτυρούν το μεγαλείο του χωριού αυτού κατά τα παλαιότερα χρόνια, δίνοντας μια ιδέα της λαμπρότητας εκείνης της εποχής αλλά και της ταραγμένης ιστορίας του.

  Μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και την κάθοδο των Τούρκων στον ελλαδικό χώρο, το Λεοντάρι επέδειξε  ηρωική άμυνα κυρίως το 1460. Τα τείχη του είχαν κτιστεί εκ νέου και αποτέλεσαν το σημαντικότερο στοιχείο της σθεναρής τους αντίστασης για αρκετό χρονικό διάστημα.

   Δυστυχώς, όμως, οι Λεονταρίτες αντιλαμβανόμενοι τη μάταιη πια προσπάθεια τους μπροστά στο πλήθος των εχθρών, αποφάσισαν να καταφύγουν στο γειτονικό Γαρδίκι. Κι εκεί όμως, οι Τούρκοι τους καταδίωξαν και εντέλει τους έπιασαν και τους κατέσφαξαν.

Το 1715, αφού οι Τούρκοι έδιωξαν τους Βενετσιάνους από το Μοριά, το Λεοντάρι, έδρα σπαχή*, άρχισε να αποκτά σημαντικό αριθμό πληθυσμού με ολοένα και αυξανόμενο ρυθμό, κίνηση και σημασία. Γεγονός που το έκανε για λίγους μήνες πρωτεύουσα της Πελοποννήσου.  

    Η γεωγραφική θέση του χωριού στο κέντρο της Πελοποννήσου καθώς και η ύπαρξη του κάστρου του συνέβαλαν στην ανάπτυξη του ως εμπορικό κέντρο της εποχής συγκεντρώνοντας γύρω του μεγάλο μέρος της προσοχής. Περί τον 16^ο και 17^ο αιώνα η επισκοπή είχε την έδρα της στο Λεοντάρι και κατόπιν η Μητρόπολη με τίτλο: « Μητρόπολη Χριστιανουπόλεως».

  Το 1749 ενώθηκε και με τη Μητρόπολη της Τριπολιτσάς.

   Για ένα διάστημα κατά τα έτη 1785-1786 επέλεξε ως έδρα του το Λεοντάρι ο τούρκος διοικητής του Μοριά, ο Αχμέτ πασάς Σαλταμπάσης, μετά από αίτημα του στο σουλτάνο για άδεια να μεταφέρει την έδρα του από το Ανάπλι στην Τριπολιτσά και μέχρι να ολοκληρωθεί το στήσιμο των τειχών, για να βρίσκεται στο κέντρο της Πελοποννήσου ώστε να μπορέσει να διοικεί καλύτερα την περιοχή.

     Επί τουρκοκρατίας στο Λεοντάρι και στην γύρω περιοχή, που βρίσκεται στα βόρεια βουνά του Ταϋγέτου, έδρασαν ονομαστοί κλέφτες. Ο Ζαχαριάς, ο Μπαρμπιτσώτης, ο Σταματέλος Τουρκολέκκας, ο Αναγνωσταράς από την Πολιανή, ο Νικηταράς ο επονομαζόμενος και τουρκοφάγος, ο Κεφάλας ήταν μερικοί από αυτούς. Μαζί τους και ο γέρος του Μοριά, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο οποίος έμεινε στο χωριό που ανήκε στο Λεοντάρι, τον Άκοβο, και παντρεύτηκε την Αικατερίνη Καρούτσου. Ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης αναφέρει σε διήγηση του ότι σε δύο περιόδους ήταν αρματολός του Λεονταρίου.

    Κατά την ντόπια άγραφη παράδοση, μετά την καταστολή του κινήματος του Ορλώφ, αλλά και αργότερα, οι Τούρκοι θανάτωσαν μεγάλο αριθμό χριστιανών δια σουβλίσματος σε μια τοποθεσία του Λεονταρίου που λόγω αυτού του γεγονότος πήρε το όνομα Παλουκόραχη.

    Οι Τούρκοι που κατοικούσαν στο Λεοντάρι, λίγες μέρες πριν από το ξεσηκωμό του γένους, το 1821, αποτραβήχτηκαν για ασφάλεια στην Τρίπολη. Στις 25 Μαρτίου του ’21, περίπου ογδόντα Τούρκοι καβαλάρηδες φθάνουν στο Λεοντάρι για να προστατεύσουν τα σπίτια τους. Τότε ήταν που ο Νικηταράς με τη βοήθεια των Αναγνωσταρά, Κεφάλα και Παπαφλέσσα, στρατολόγησε από το Λεοντάρι και τα γύρω χωριά πολλούς κατοίκους για να πάρουν μέρος στις πρώτες σημαντικές μάχες εναντίον των Τούρκων.

   Το Λεοντάρι εκείνη την εποχή ήταν πρωτεύουσα ομώνυμης επαρχίας που αποτελούνταν από πολλά χωριά της σημερινής επαρχίας της Μεγαλοπόλεως καθώς και αρκετά χωριά του νομού Μεσσηνίας. Ήταν διοικητικό κέντρο της μαχόμενης πατρίδας και σημαντικό πέρασμα  των αγωνιστών που πήγαιναν από την Αρκαδία στη Μεσσηνία και αντίστροφα.  Τα πρώτα χρόνια της ελληνικής επανάστασης οι αγωνιστές του Λεονταρίου και της επαρχίας του ακολουθούσαν κυρίως τον Αναγνωσταρά, τον Παναγιώτη Κεφάλα και τους Φλεσσέους.  Η λαμπρή ,όμως, δράση του Νικηταρά εκτιμήθηκε, τόσο από τους συντοπίτες του όσο και από τους Λεονταρίτες και τα γύρω χωριά. Αυτό φαίνεται και στην αναφορά τους προς την κυβέρνηση Κουντουριώτη τον Αύγουστο του 1824, με την οποία ζητούσαν να διοριστεί αρχηγός της επαρχίας του Λεονταρίου ο τουρκοφάγος όπως αποκαλούσαν τον Νικηταρά τιμητικά. Περίτρανα φαίνεται το πάθος για την ελευθερία και η αγωνιστικότητα των λεονταριτών στη συγκεκριμένη αναφορά.

Συγκεκριμένα έγραφαν:

         « Υπέρτατη Διοίκησις»

Έχοντας ανοικτόν τον υπέρ ανεξαρτησίας πόλεμον, χρεωστούμεν να κινώμεν κατά του εχθρού και ημείς ως Έλληνες όπου διοριζόμεθα υπο την υπέρτατην διοίκησην. Χρίζοντες δε και τοιούτου αρχηγού προς τον οποίον να έχωμεν γενικώς πίστιν οι εκστρατεύοντες, και βλέποντας τοιούτον προς ημάς τον σεβαστόν μας πατριώτη στρατηγόν Νικήταν Σταματελόπουλον, παρακαλούμεν την υπέρτατην Διοίκησην να γνωρίζει αυτόν αρχηγών ημών καθ’ όλας τας εκστρατείας και να δοθεί προς αυτό έγγραφον επικυρωτικόν της ομοφώνου ημών εκλογής, η οποία δικαία ούσα δια τας μεγάλας στρατιωτικάς αρετάς του περίφημου τούτου στρατηγού, ελπίζομεν να αποδειχθεί πραγματικός χρήσιμος προς την Πατρίδα.

Όθεν και είμεθα έτοιμοι να εκστρατεύσωμεν υπό την οδηγίαν του ιδίου αυτού αρχηγού μας, δι’ όπου η σεβαστή Διοίκησης ήθελε μας διατάξει.

                                           Με βαθύτατον σεβασμόν

Εκ της επαρχίας Λεονταρίου

 

                       τη 23  Αυγούστου 1824

      Παρόμοια επιστολή έστειλε προς τους δημογέροντες και ο Κολοκοτρώνης διορίζοντας τον Νικηταρά πληρεξούσιο αντιπρόσωπό του. Παρόλα αυτά, η υπέρτατη διοίκηση δε διόρισε καπετάνιο τον Νικηταρά στους Λεονταρίτες.  Έστω κι έτσι όμως, η αναφορά δε παύει να αποτελεί απτή απόδειξη της αδιαφιλονίκητης αξίας, του κύρους και της πατριωτικής αναγνώρισης του τουρκοφάγου από τους κατοίκους του Λεονταρίου.

       Εδώ έρχεται να προστεθεί και το αποτέλεσμα των εκλογών για την άναδειξη της Α΄ Εθνοσυνέλευσης. Το Λεοντάρι και μεγάλο τμήμα γύρω από αυτό, αποτελούσαν ενιαία ανεξάρτητη εκλογική περιφέρεια, η οποία εξέλεξε τέσσερις πληρεξούσιους μεταξύ των οποίων συγκαταλεγόταν και ο ήρωας της ελληνικής επαναστάσεως Νικηταράς.

     Το επισκέφτηκαν ο Όθωνας ( 9 Σεπτεμβρίου 1833), ο Καποδίστριας, ο Υψηλάντης και άλλοι.

    Ενδιαφέρουσα είναι η λεπτομέρεια ότι στο παλάτι των Δόγηδων στη Βενετία υπάρχει χαρτογραφημένη η Πελοπόννησος από Ενετό περιηγητή και στο κέντρο του Μοριά με λατινικούς χαρακτήρες βρίσκεται το Λεοντάρι.

    Ωστόσο εκτός από άνδρες με ψυχή και θάρρος γέννησε και ανθρώπους της αγιοσύνης. Συγκεκριμένα το 17^ο αιώνα, στο Λεοντάρι γεννήθηκε ο Άγιος Γεράσιμος ο νέος, που είναι και ο προστάτης του.

    Σήμερα είναι μια κοινότητα με 500 μόνιμους κατοίκους. Υπάρχει νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο, αγρονομείο, ταχυδρομείο, περιφερειακό ιατρείο. Σταθμός αστυνομίας και υποκατάστημα Ο.Τ.Ε.  Στην επικράτεια του περιλαμβάνονται και τα χωριά: Γαβριά, Κοτσιρίδι, Καλύβια και Καμαρίτσα.

  Αξιολογώντας τα ανωτέρω, επάξια τοποθετούμε το Λεοντάρι ανάμεσα στις πρώτες θέσεις των ιστορικών χωριών της πατρίδας μας και παράλληλα βρίσκει κι αυτό τη θέση του στα λόγια του ποιητή:

   " Όποια γωνιά ελληνική με το βελόνι αν σκάψεις,
                                                     αίμα ελληνικό θα βρείς και ήρωες θα ξεθάψεις."

Κάστρο Λεονταρίου 

Είναι κάστρο που διαδέχθηκε τη μεσαιωνική Βελιγοστή. Αναφέρεται στους χωρογραφικούς πίνακες του Κ.Ηorf από το 1463 και ύστερα. Υπήρξε κέντρο εξορμήσεως και αντιστάσεως των Ελλήνων στους αγώνες εναντίον των φράγκων και των Τούρκων.

  

πηγή: Χωρογραφικός πίνακας 60^ος   Κ.HORF

ΓΕΝΙΚΑ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ:

Εμφανίζεται μετά του 1390, αλλά δεν αποκλείεται και να χτίστηκε από τους Φράγκους βαρόνους της Βελιγοστής. Το 1391 καταλήφθηκε απο τον τούρκο στρατηγό Έβρενος που ήρθε στο Μοριά καλεσμένος από τους Ναβαρέζους τυχοδιώκτες σαν σύμμαχος του, στη διαμάχη τους με το Δεσποτάτο του Μυστρά. Εκεί κοντά τότε νικήθηκε απο τους Τούρκους και ο Δεσπότης του Μυστρά Θεόδωρος Α΄ Παλαιολόγος.

Στα 1423 κοντά στο κάστρο αυτό (πιθανόν στο Μακρυπλάγι) νικήθηκε ο στρατός του τούρκου Τουραχάν Πασά και ο γιος του Αχμέτ, οδηγήθηκε αιχμάλωτος στο δεσπότη του Μυστρά, τον Δημήτριο Παλαιολόγο. Είναι η τελευταία στρατιωτική νίκη του Δεσποτάτου εναντίον των Τούρκων.

Στα 1460 ο Μωάμεθ Β΄ βρίσκει το κάστρο άδειο, εγκαταλελειμένο από τους κατοίκους του οι οποίοι είχαν καταφύγει στο Γαρδίκι, όπου το κάστρο ήταν ισχυρότερο, και στις σπηλιές των γύρω βουνών.

Στα 1534 το Λεοντάρι δόθηκε από τον Κάρολο στον Έλληνα Θεόδωρο Αγιαποστολίτη σαν αμοιβή για τις υπηρεσίες του στην κατάληψη της Κορώνης. Ωστόσο, το λεοντάρι δε γίνεται ποτέ δικό του και παραμένει στην κυριότητα των Τούρκων.

* αξίωμα του οθωμανικού  ιππικού. Οργανώθηκε  ως σώμα κατά τον 14ο αιώνα σε φεουδαρχική βάση. Οι αξιωματικοί κατείχαν φέουδα (τιμάρια) κατά το βυζαντινό πρότυπο, που παρέχονταν από τον σουλτάνο, και επιτηρούσαν τους χωρικούς που εργάζονταν στη γη τους.

φωτογραφία:Άγιοι Απόστολοι στο Λεοντάρι Αρκαδίας, Πετροπούλου Ελένη / Αύγουστος 2018

πρώτη δημοσίευση: 
https://www.scribd.com/doc/238178142/%CE%A0%CE%95%CE%A1%CE%99%CE%9B%CE%97%CE%A0%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%97-%CE%99%CE%A3%CE%A4%CE%9F%CE%A1%CE%99%CE%91-%CE%9B%CE%95%CE%9F%CE%9D%CE%A4%CE%91%CE%A1%CE%99%CE%9F%CE%A5

 

Κανείς δε με ρώτησε αν θέλω να γίνω πρίγκιπας

Κανείς δε με ρώτησε…


                   αν θέλω να γίνω πρίγκιπας!!!




  Στη ζωή μας καλούμαστε να παίξουμε πολλούς ρόλους, ανάλογα με την ηλικία, το φύλο στο οποίο ανήκουμε, την οικογενειακή και επαγγελματική μας κατάσταση κλπ. Σε κάποιους από αυτούς τους ρόλους ανταποκρινόμαστε με μεγάλη επιτυχία, σε άλλους πάλι αποτυγχάνουμε παταγωδώς.

  Το ερώτημα που γεννάται είναι: Πόσοι από μας έχουμε σκεφτεί αν αυτοί οι ρόλοι μέσα στους οποίους ζούμε είναι αποτέλεσμα δικής μας επιλογής ή αν μας επιβλήθηκαν από τις κοινωνικές κατασκευές.

  Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Δεδομένου ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον , αναζητά πάντα την αλληλεπίδραση με τους υπόλοιπους ανθρώπους και προσπαθεί να δημιουργήσει ομάδες για να μπορέσει να ζήσει μέσα σε αυτές. Σαν αποτέλεσμα πηγάζει η κάλυψη της ανάγκης που μοιραία γεννιέται για την δημιουργία κανόνων, έτσι ώστε να υπάρξει ομαλή λειτουργία της κοινότητας. Και κάπως έτσι σχηματίζεται μια μικρή κοινωνία. Σιγά σιγά το κάθε μέλος της κοινότητας ψάχνει να βρει τη θέση του μέσα στην ομάδα, το ρόλο του. Δηλαδή, ανάλογα με τα ενδιαφέροντα του και τις ικανότητες του- τις οποίες ανακαλύπτει κατά την ανάπτυξη του- αναζητά το ρόλο που του ταιριάζει και χτίζει τον χαρακτήρα που επιθυμεί γύρω από αυτόν.

  Με το πέρασμα των χρόνων, όμως, παρατηρείται μια ραγδαία μείωση της επιλογής των ρόλων από τα άτομα της ομάδας, ενώ παράλληλα αυξάνεται η καθοδήγηση από το υπόλοιπο κοινωνικό περιβάλλον προς μια συγκεκριμένη συμπεριφορά.

  Είσαι πρίγκιπας, άρα περιμένουμε από εσένα να φερθείς ευγενικά, ιπποτικά, ηρωικά και απόμακρα. Ζεις μέσα στα πλούτη, για τα οποία δεν ένιωσες ποτέ την χαρά της προσπάθειας, σου προσφέρθηκαν κατά τη γέννηση σου. Δεν επιτρέπεται να τα μοιραστείς διότι αν τα χάσεις αυτομάτως θα χαθεί και το κοινωνικό σου υπόβαθρο, πράγμα ανεπίτρεπτο για έναν πρίγκιπα. Τελικά όμως ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕ ΑΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ.

  Εσάς σας ρώτησε κανείς αν θέλετε να είστε ότι είστε; Κι αν δε θέλετε τι πραγματικά κάνετε για να το αλλάξετε;

https://gemoleni.wordpress.com/

Μια άθλια μέρα

    Η μέρα μου ξεκίνησε με δυσκολία. Ακόμη και ο ήχος του ξυπνητηριού προμήνυε δυσοίωνες  καταστάσεις. Σηκώθηκα με κόπο και  κατευθύνθηκα στην κουζίνα για την προετοιμασία του πρωινού. Δεν είχα προλάβει καλά καλά να βάλω την καφετιέρα σε λειτουργία όταν άρχισε να χτυπά το τηλέφωνο. Το αγνόησα. Άνοιξα το ψυγείο ψάχνοντας το γάλα. Το αναθεματισμένο κουδούνισμα εξακολουθούσε να μου τρυπά τα αυτιά. Έκλεισα με δύναμη τη πόρτα του ψυγείου και κατευθύνθηκα προς την συσκευή. Δεν έκανα παρά μόνο δύο βήματα, αρπάζοντας με μανία τη φορητή συσκευή, όταν το πόδι μου σκάλωσε στο πατάκι και βρέθηκα φαρδιά πλατιά να κοιτώ τα πλακάκια. Ο πόνος αφόρητος. Το τηλέφωνο πεσμένο δίπλα μου. Με κόπο πάτησα το κουμπί αποδοχής και ψιθύρισα «Ναι».

   Ο κόσμος μου μόλις γκρεμίστηκε. Από την άλλη άκρη της γραμμής ερχόταν ένα συνονθύλευμα από πληροφορίες, μέσα από τις οποίες ξεχώριζα τις λέξεις καταστροφή, άρνηση, συμβόλαιο και πελάτης. Χωρίς να χάσω καιρό σηκώθηκα όπως όπως, ετοιμάστηκα αγνοώντας το πόδι μου που άρχισε να πρήζεται και κατέβηκα στο πάρκινγκ. Δυστυχώς το αυτοκίνητο μου δεν ήταν εκεί. Το είχα στείλει χθες για επισκευή. Βγήκα στο δρόμο προς αναζήτηση ταξί. Μετά από αρκετή ώρα βρήκα ένα. Μπήκα βιαστικά μέσα και έδωσα στον οδηγό τη διεύθυνση της εταιρίας μου. Εκείνος όπως φαίνεται είχε ξυπνήσει με μεγαλύτερα κέφια. Άρχισε να με βομβαρδίζει με πληροφορίες για την χθεσινοβραδινή επιτυχία της ομάδας του. Το πόδι μου δε φαινόταν και πολύ καλά. Είχε ήδη πάρει ένα χρώμα κοκκινωπό και με πονούσε αρκετά. «Υπομονή» έλεγα από μέσα μου.

     Φτάνοντας στην εταιρία πετάχτηκα από το ταξί σαν να με είχε χτυπήσει ρεύμα, πετώντας σχεδόν τα χρήματα χωρίς να τα μετρήσω και αφήνοντας στην μέση την πρόταση του πρόσχαρου οδηγού για την άδικη διαιτησία του ματς. Σύρθηκα με κόπο στο γραφείο μου. Η γραμματέας μου με μάτια κόκκινα από τα δάκρυα, βλέποντας με αναθάρρησε. Μάλλον έδειχνα σε χειρότερη κατάσταση από ότι εκείνη. Με πληροφόρησε με ύφος περίλυπου συγγενή για την καταστροφή που υπέστη το τμήμα μας και μου έδωσε ένα φάκελο που είχε το όνομα μου απ’ έξω. Μόλις τον είδα, πάγωσα. Τα ξέρω αυτά τα γράμματα. Δε προμήνυαν τίποτε καλό. Ήταν από το μεγάλο αφεντικό. Δεν φημίζεται για την αλληλογραφία του με τους υπαλλήλους. Μόνο σε μια περίπτωση παραλαμβάνει κανείς γραπτή απόδειξη της παρουσίας του. Η σκέψη και μόνο έκανε τις τρίχες μου να σηκώνονται. Πήρα το φάκελο με τρεμάμενα χέρια ευχαριστώντας παράλληλα τη γραμματέα μου, η οποία αποχώρησε διακριτικά. Μου πήρα πάνω από πέντε λεπτά να τον ανοίξω. Τα χέρια μου έτρεμαν σαν καράβι σε φουρτούνα. Ξεδίπλωσα το χαρτί και άρχισα να διαβάζω. Ένιωσα να ζαλίζομαι και πιάστηκα από το γραφείο μου. Έκατσα μηχανικά στην πολυθρόνα και έκλεισα τα μάτια μου.

    Δεν μπορεί να μου συνέβη αυτό. Δεν είναι δυνατόν .Τόσα χρόνια θυσίας και με πετούσαν έτσι από την εταιρία, με ένα μόνο σημείωμα. Τόσα ξενύχτια, τόσες χαμένες πρωτοχρονιές, τόσες μάχες στο διαφημιστικό στίβο για ένα τίποτα. Με ευχαριστούσαν σαφώς για την προσφορά μου και την δέσμευση μου αλλά… Ήρθε ο καιρός να δώσουμε τόπο στην δημιουργικότητα των νέων μελών της κοινωνίας μας, έλεγε. Και δεν είχαν καν την ευγένεια να μου το ανακοινώσουν κοιτώντας με στα μάτια. Το κεφάλι μου άρχισε να γυρνάει. Το πόδι μου με έκαιγε. Κι εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να κλείσω τα μάτια και να αποκοπώ από την πραγματικότητα. Ένα γιατί χαραγμένο στο μυαλό μου επισκίαζε οποιαδήποτε άλλη σκέψη. Ένα γιατί και μια μαχαιριά στα φτερά της ματαιοδοξίας μου.

  Έδωσα μόνο ένα δευτερόλεπτο στον εαυτό μου. Με την άκρη του ματιού μου χάιδεψα την επιφάνεια του γυαλισμένου γραφείου, τη γραφική ύλη, την καρέκλα απέναντι και την κούτα στην γωνία της πόρτας. Την κούτα; Ποια κούτα; Με δυσκολία σηκώθηκα από την καρέκλα και πλησίασα το χάρτινο κουτί. Άνοιξα με το δάχτυλο την μία πλευρά και κρυφοκοίταξα. Μέσα βρισκόντουσαν όλα τα λιγοστά προσωπικά μου αντικείμενα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχα παρατηρήσει ότι δεν βρίσκονταν στη θέση τους. Έκανα μεταβολή με πρόθεση να κάτσω ξανά στο γραφείο. Το μου ήταν πια περιττό. Έκανα απότομα μεταβολή, πέρασα πάνω από την χάρτινη κούτα, ίσιωσα την πλάτη και προχώρησα μηχανικά προς τον ανελκυστήρα. Κενό. Κενό. Κενό. Ωστόσο μια δύναμη με έσπρωχνε να κάνω όλες τις σωστές κινήσεις. Δε θυμάμαι και πολλά έπειτα. Πάτησα το κουμπί του ισογείου, έφτασα στην είσοδο. Με κάποιο τρόπο βρέθηκα στο δρόμο, μάλλον κουτσαίνοντας. Και μετά εγώ πάλι στο σπίτι.

     Και τώρα τι; Ποτέ δεν είχα βρεθεί τέτοια ώρα καθημερινή στο σπίτι μου. Ποτέ δεν είχα τόσο ελεύθερο χρόνο. Αλλά έχει μια ηρεμία. Ναι, η ηρεμία είναι καλή. Η σιωπή καλύπτει όλο το δωμάτιο και μια οικειότητα καλύπτει το αίσθημα ανημποριάς που ένιωθα μέχρι τώρα. Άλλωστε τι χειρότερο μπορεί να συμβεί;

  Χτυπάει το κουδούνι. Είχα ξεχάσει σχεδόν τον ήχο του. Τα τελευταία χρόνια χτυπούσε άλλωστε τόσο σπάνια, καθώς τις περισσότερες ώρες βρισκόμουν στο γραφείο, σε κάποια συνάντηση, σε κάποιο επαγγελματικό δείπνο. Έσυρα τα πόδια μου μέχρι την πόρτα. Άνοιξα τρομαγμένη για να αντικρύσω τη μητέρα μου σε αλλόφρονα κατάσταση.  Δε θυμάμαι να την είχα δει ποτέ τόσο απεριποίητη. Είναι υπέρμαχος της πεποίθησης ότι μια γυναίκα πρέπει πάντα να είναι ευπαρουσίαστη ακόμη κι αν δίπλα της καταρρέει ο κόσμος. Πάντα μου θύμιζε εκείνη την ηρωίδα της Μίτσελ, πως την έλεγαν; Α ναι, Σκάρλετ Ο’ Χάρα. Ότι κι αν συνέβαινε, εκείνη πάντα κομψή και ατάραχη. Έτσι είχα τη μητέρα μου πάντα στο μυαλό μου. Και τώρα στέκονταν μπροστά μου σε μαύρο χάλι. Με λερωμένα ρούχα και ένα γοερό κλάμα που δεν έλεγε να σταματήσει. Δίπλα της στεκόταν μια παραφουσκωμένη βαλίτσα. Ανάμεσα σε αναφιλητά και σκούπισμα της μύτης, με μεταξωτό πάντα μαντήλι- αυτό το κράτησε- μου πέταξε ένα γεια σου πουλάκι μου και κάτι για ένα ταξί που περίμενε να το πληρώσω. Έκανα στην άκρη και την άφησα να περάσει. Φαινόταν σε χειρότερη κατάσταση από μένα. Πειράζει που αυτό με έκανε να νιώσω λίγο καλύτερα; Κατόπιν έπιασα το πορτοφόλι μου και κατέβηκα να πληρώσω τον ηρωικό αυτό οδηγό που άντεξε τη μητέρα να φέρει τη μητέρα μου ως εδώ.

   Όταν γύρισα στο διαμέρισμα μου κουτσαίνοντας και φορτωμένη με άλλες δύο βαριές βαλίτσες τη βρήκα ξαπλωμένη στο καναπέ. Σταμάτησε για λίγο τον οδυρμό για να μου ζητήσει τσάι με μια κουταλιά στέβια και μια φέτα λεμόνι με ύφος πολλών καρδιναλίων. Δε το ‘κοψε όπως φαίνεται το κουσούρι να διατάζει τους πάντες λες και είναι η βασίλισσα τα Αγγλίας. Πήγα στη κουζίνα να φτιάξω το τσάι καταπίνοντας μια βρισιά για τη γυναίκα που με έφερε στο κόσμο. Της το σέρβιρα προσέχοντας να μην στάξει ούτε μια σταγόνα. Η γκρίνια της για την ακαταστασία μου είναι το τελευταίο που ήθελα να αντιμετωπίσω εκείνη τη στιγμή. Ήπιε μια γουλιά και μου ανακοίνωσε με επισημότητα ότι θα εγκατασταθεί σπίτι μου για λίγο καιρό. «Λίγο μη φανταστείς χρυσό μου, ίσα ίσα μέχρι να βρω ένα διαμέρισμα της αρεσκείας μου και του κοινωνικού μου status να μείνω.» Δεν έκανα καμιά ερώτηση παρόλο που το μυαλό μου βομβαρδιζόταν από ερωτήσεις. Εδέησε ωστόσο να μου δώσει η γλυκιά μου μανούλα περισσότερες διευκρινίσεις για την κατάσταση της, προφανώς λόγω του βλέμματος της αγελάδας που είχα υιοθετήσει μόλις σήμερα.  Ο πατέρας μου, λέει, την απατούσε με την κατά πολύ νεότερη της γραμματέα, την οποία η ίδια είχε σαν κόρη της «το φίδι το κολοβό» αν είναι δυνατόν. Και ότι είχε ντοκουμέντα, θα τον έσερνε στα δικαστήρια τον ξεμωραμένο – στάζει έσταζε το στόμα της- και θα του τα έπαιρνε όλα, γιατί τι ήταν μέχρι να τη γνωρίσει; Ένας υπαλληλάκος με μέτρια προσόντα. Εκείνη τον ανέδειξε και… Κάπου εκεί σταμάτησα να ακούω. Σηκώθηκα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα, φόρεσα το παλτό μου και έκλεισα αθόρυβα την πόρτα πίσω μου. Κατευθύνθηκα με κόπο μέχρι το γειτονικό πάρκο. Αγόρασα από έναν πλανόδιο πωλητή λίγο πασατέμπο. Έκατσα στο πρώτο ελεύθερο παγκάκι , μακριά από όλους και άρχισα να τρώω αργά το πασατέμπο μου κοιτώντας το άπειρο. Πόσο πιο άσχημα μπορούσε να πάει η μέρα μου σκέφτηκα; Ένα περιστέρι πέρασε μπροστά μου και με κουτσούλησε λερώνοντας το πανάκριβο επώνυμο παλτό μου. Το κοίταξα με την άκρη του ματιού μου και χαμογέλασα. Κατόπιν, συνέχισα να μασουλάω τα σποράκια μου.

Πετροπούλου Ελένη

Εικόνα:

https://www.google.de/search?biw=1920&bih=969&tbm=isch&sa=1&ei=c6LpW-WIMYm8swH8nrOwDA&q=%CF%84%CF%8D%CF%87%CE%B7&oq=%CF%84%CF%8D%CF%87%CE%B7&gs_l=img.3..0l4j0i5i30k1l3j0i24k1l3.61620.64277.0.64652.13.8.0.0.0.0.266.1011.0j2j3.5.0....0...1c.1.64.img..8.5.1003.0..0i67k1j35i39k1.0.RJ5-9GCyMqM#imgrc=FCFIXwgjqCj9dM:

Φλέρτ στον Παράδεισο

   Πρώτη φορά έμπαινε σε αυτή τη διαδικασία. Δε θα το αποφάσιζε ποτέ. Παρ' όλες τις προτροπές της κολλητής της εδώ και χρόνια. Αλλά η γκρίνια της μάνας της για το ράφι που τη περίμενε ήταν το πιο πειστικό όπλο. Κλασική ελληνίδα μάνα Πήρε βαθιά ανάσα και πάτησε τα κατάλληλα κουμπιά. Έφτιαξε ένα προφίλ, με τις οδηγίες του συστήματος. Πάλι καλά που υπήρχαν για κάποιους άσχετους με τους υπολογιστές όπως εκείνη. Άρχισε να περιεργάζεται τη λίστα. Κάθε καρυδιάς καρύδι βρισκόταν εδώ.

     Αυτός πολύ γέρος, ο άλλος πολύ βαρετός, ο τρίτος αρκετά ποδοσφαιρόφιλος για τα γούστα της. Μα δεν υπήρχε πουθενά πια η ρομαντική ψυχή που αναζητούσε; Τι κρίμα. Άρχισε να απογοητεύεται. Γκλιν γκλιν. Οπ! Είχε μήνυμα. Το άνοιξε βιαστικά. Κάποιος την προσέγγισε.  Επιχειρηματίας στην επαρχία.  Δεν είχε φωτογραφία αλλά λίγο την απασχολούσε. Άλλωστε ούτε η ίδια είχε, μην τυχόν και πέσει σε κανένα γνωστό και καταλήξει αντί για νύφη, η περίγελος Αθηνών και περιχώρων. Όχι ότι η ίδια είχε μεγάλο κύκλο γνωριμιών. Είχε όμως η μάνα της και οι φίλες της. Τύφλα να ‘χει το πρακτορείο Ρόιτερ. Δίπλα στο πρακτορείο Κικίτσα και ΣΙΑ δεν έπιανε μία.

   Πίσω στον γεροδεμένο μελαχρινό με τις μεγάλες πλάτες και το σαγηνευτικό χαμόγελο. Έτσι τον φανταζόταν. Κάτι μεταξύ διασταύρωσης Ορλάντο Μπλουμ και Μπραντ Πιτ. Ξεκίνησαν την κουβέντα με τα βασικά. Του άρεσε το διάβασμα, το καλό φαγητό και ιδανική βραδιά θεωρούσε την κουβέντα δίπλα στο αναμμένο τζάκι με ένα ποτήρι κρασί. Αχ, ναι. Κατέληξε πως ήταν μια ενδιαφέρουσα γνωριμία.

   Συνέχιζαν να μιλούν καθημερινά για περίπου δυο εβδομάδες, στις οποίες εκείνη έπλαθε με τη φαντασία της ρομαντικούς περιπάτους σε χιονισμένα τοπία, βαρκάδες στη λίμνη που της είχε πει πως βρισκόταν κοντά στο σπίτι του. Τελικά εκείνος πήρε το θάρρος και την κάλεσε να τη φιλοξενήσει στο ράντσο του το Σαββατοκύριακο. Αχ τι ρομαντικά. Ραντεβού δίπλα στη φύση με έναν πρίγκιπα. Δεν άργησε καθόλου να δεχτεί.

   Από την Πέμπτη είχε έτοιμη τη βαλίτσα της. Δε κοιμήθηκε από την προσμονή. Σε όλους είχε πει πως το σαββατοκύριακο θα έλειπε σε ένα σεμινάριο εκτός πόλης, μην τυχόν και υποψιαστεί κανείς τίποτα. Αν και η μητέρα της κάτι πρέπει να ‘χε καταλάβει γιατί όλο και κάτι σπόντες της πετούσε. Έπεφταν στο κενό. Εκείνη είχε μυαλό μόνο για την επικείμενη πρώτη συνάντηση της με τον άντρα των ονείρων της.

   Την ημέρα του ταξιδιού τα φόρτωσε όλα στο σαραβαλάκι της και ξεκίνησε για το όνειρο. Τρεις ώρες οδηγούσε και ονειρευόταν μια ζωή παραδεισένια. Μόλις πλησίαζε στην μικρή πόλη απόρησε. Ράντζο παράδεισος πουθενά. Ρώτησε από δω. Ρώτησε από κει. Τίποτα. Δεν απογοητεύτηκε. Τελικά την κατατόπισε ένας κάτοικος. Ήταν λίγο πιο έξω από την πόλη. Εμ βέβαια, τόση μεγάλη έκταση που να χωρέσει στα στενά όρια μιας πόλης. Συνέχισε για άλλα εξήντα χιλιόμετρα. Ερημιά. Αλλά η άγρια φύση γύρω της έδινε τροφή στις ελπίδες της. Συνάντησε μια ταμπέλα που τη πληροφορούσε ότι το ράντσο Παράδεισος ήταν πίσω από την επόμενη στροφή. Σταμάτησε το αυτοκίνητο για μια στιγμή. Πήρα μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσει τη καρδιά της που χτυπούσε σαν τρελή. Αυτό ήταν. Στην επόμενη στροφή θα συναντούσε το όνειρο.

   Ξεκίνησε πάλι. Έστριψε. Προχώρησε λίγο. Είχε φτάσει πια. Πάρκαρε. Βγήκε σαν υπνωτισμένη. Πλατς. Λάσπες στις καινούργιες ακριβές μπότες της. Μα τι ανόητη να μη σκεφτεί να φορέσει κάτι πιο άνετο. Ήθελε να εντυπωσιάσει. Δε βαριέσαι. Χαλάλι η μπότες στο βωμό της αγάπης. Προχώρησε στητά. Τι μπόχα ήταν αυτή; Από που ερχόταν; Κοιτά δεξιά μια καφέ λιμνούλα με μερικά παχουλά ροζ τετράποδα. Κυλιούνταν γεμάτα ευδαιμονία. Μάλλον δε θα έτρωγε ποτέ ξανά χοιρινό. Αριστερά ένας γάιδαρος γκάριζε εκκωφαντικά και την καλωσόριζε στο… ράντσο;

    Παντού βρίσκονταν ζώα και μερικά καλύβια, μάλλον γεμάτα με γεωργικά εργαλεία και το φαγητό των ζώων. Στο βάθος μπορούσε  να διακρίνει ένα μικρό αγροτικό σπιτάκι. Δεν ήταν ακριβώς αυτό που είχε πλάσει με τη φαντασία της αλλά δεν πειράζει. Άλλωστε ήταν παιδί της πόλης. Ας μην έβγαζε βιαστικά συμπεράσματα. Θα ρωτούσε τον ιδιοκτήτη αυτού του ράντσου, ε της φάρμας καλύτερα για να τη διαφωτίσει.

 Κάπου άκουσε το όνομα της. Γύρισε. Ένας κοντούλης παχουλός με καράφλα και μια δυσοίωνη μυρωδιά ερχόταν προς το μέρος της. Δεν φαινόταν κάτω από σαράντα πέντε. Πως είχε την εντύπωση πως ήταν νεότερος. Να δεις που θα ήταν ο πατέρας του καλού της; Κι εκείνος που βρισκόταν; Δε μπορεί να έλειπε, αφού την περίμενε. Ο άγνωστος την πλησίασε και χαμογελώντας την καλωσόρισε στο ράντσο του παραδείσου. Κάτι της έλεγε ότι την περίμενε με ανυπομονησία και ότι ήταν όπως την είχε φανταστεί ·όμορφη και ζουμερή, αλλά εκείνη δεν άκουγε. Είχε σταματήσει ο χρόνος μέσα στο μυαλό της. Πρόλαβε και μέτρησε πέντε δόντια. Ή τώρα ή ποτέ.

 Έκανε μεταβολή, έτρεξε στο αυτοκίνητο αφήνοντας άφωνο τον οικοδεσπότη. Μπήκε και έκλεισε τις ασφάλειες. Πάτησε με όλη της τη δύναμη γκάζι και έφυγε όσο πιο μακριά μπορούσε. Θα γύριζε σπίτι, θα έσβηνε μια για πάντα το προφίλ που δημιούργησε, θα κατσάδιαζε την καλύτερη φίλη της για τις ιδέες της, θα έδινε στη μάνα της τα μέτρα για να παραγγείλει το ράφι και θα συνέχιζε τη ζωή της μόνη της. Τελικά από το παράδεισο προτιμούσε τη κόλαση.

Πετροπούλου Ελένη

Εικόνα
https://www.google.de/search?biw=1920&bih=969&tbm=isch&sa=1&ei=kXXpW9DUF4uKmgXwrov4DQ&q=paradise+faimous+paint&oq=paradise+faimous+paint&gs_l=img.3...43613.45131.0.45347.8.8.0.0.0.0.145.852.2j6.8.0....0...1c.1.64.img..0.2.255...0i7i30k1j0i7i5i30k1j0i8i7i30k1.0.gUXOg7zo5h0#imgdii=SA3pUHskq0NwOM:&imgrc=AqfpqipKATjBfM: